Vingers trainen tot het stuc van de muur valt

Geïnspireerd door het krachtige geweld tijdens boulder 3 in Boulderhal Sterk heb ik het trainingsboard opgehangen. Dat is eigenlijk vrij vlot na mijn verjaardag in februari, want van horen zeggen liggen sommige training boards wel maandenlang weg te kwijnen in garages...

Nu hopen dat het board niet met muur en al naar beneden komt zetten.

Net hersteld van een blessure moet wel eerst overleg gepleegd worden met de fysiotherapeut; Mathieu Ceron. Hij beloofde een trainingsschema te hebben om op een geleidelijke manier de vingerkracht op te bouwen, met minder risico op blessures. Dat wordt puzzelen om de extra training in te bouwen.

Voorbeeld oefening - entry level -

Prachtig skiën in de Savoie

We maakten ons op voor lekker weekje skiën. Inmiddels was dat al weer ruim een maand geleden. De dames zouden thuisblijven door allerlei redenen. Niet iedereen bleek dat een week vol te kunnen houden...

De navigatie werd ingesteld op het Franse skidorp La Toussuire in de Savoie. Vanaf Lyon begint de reis pas serieuze kriebels te geven. Door het panorama-dak van Michel zijn leenbak ontvouwde zich voor ons het typische Chartreuse massief; de poort naar de Alpen. Even verder op rij je richting de statige Mont Blanc en heb je overal om je heen de ski-gebieden voor het uitkiezen. Samen met Michel was ik hier een paar jaar geleden al in de buurt, Saint-Jean-d'Arves. Inmiddels een paar ski-jaren verder hoopte ik dezelfde pistes, van het ruim 300 kilometer lange gebied Les Sybelles, een stuk soepeler af te komen.

Ook vanuit het skigebied Les Sybelles is de Mont Blanc duidelijk herkenbaar

Les Sybelles; ruim 300 kilometer skigenot

Les Aiguilles d'Arves. Met hun 3510 meter hoog het symbool van het skigebied Les Sybelles

De eerste paar dagen werden vooral gebruikt om zoveel mogelijk meters te verkennen rond de dorpen La Toussuire,  Le Corbier en Saint-Sorlin-d'Arves. Al deze gebieden kennen een grote keus aan fantastische pistes voor zowel de beginnende als wel de gemiddeld gevorderde skiër. De dorpen zijn verbonden via de L'Ouillon; een 2431 meter hoge, vlakke en winderige top die niets meer is dan een troosteloos doorschakelpunt. Snel door naar beneden! Met name Saint-Sorlin kent lange afdalingen vanaf Les Perrons (2620 m.), het letterlijke hoogtepunt van de week.

La Toussuire. Linksonderin ligt ons appartement rood omcirkeld. Klik op de foto voor een vergroting.

Het gebied Les Sybelles is dus niet een erg hoog gelegen gebied zoals La Plagne of Tignes. Ons verblijf in La Toussuire lag met 1750 meter wel relatief hoog. Qua hoeveelheid sneeuw hadden we niets te klagen. Bovenop de berg lag al een pak van 90 cm. en op de dag van aankomst kwam daar nog eens 20 cm. bij. Tel daarbij op dat het kwik de gehele week amper boven de 0 graden is gekropen. Het was de beste sneeuwconditie die wij ooit tijdens een skivakantie hadden meegemaakt. Door deze condities konden we lange dagen maken en voldaan pakten we traditioneel aan het einde van de middag een vin chaud op de top van de Marolay (2041 m.). Een beetje tipsy werden we daarna door de bully's van de piste geveegd. Het was geen enkel probleem dat het inmiddels schemerde en de liften lang gesloten waren, want ons appartment lag immers direct onderaan de piste. Een ongekende luxe en iets wat we ook nog niet eerder zo hadden uitgekozen.

Halverwege de week voegde nog een drietal enthousiastelingen zich toe aan ons gezelschap in het nu wel erg knus appartement. Rein, Jack en Karen pakken wat rust 's ochtends als wij met de Grand Truc (2209 m.) nog een andere top uit de buurt afdalen. Met Karen, de vriendin van Michel, had zich een vrouw gemengd in de door testosteron gedreven sfeer. Voorzichtig werden de slechte grappen ingeslikt, maar het Kronenbourg-infuus bleef onverminderd aangehangen 's avonds.

Jack liet zich de eerste dag niet onbetuigd. Bij het missen van de afslag naar Corbier duikt hij de tiefschnee in. Overtuigd dat we nog de piste zouden bereiken, belanden we echter op de parkeerplaats van een restaurant. Uitklikken en een biertje dan maar.

Corbier duikt op uit de wolken

De dag daarna volgde een toer van het laag gelegen Bottières helemaal naar het andere uiterste van het gebied; met 1100 meter is Saint-Colomban-des-Villards het dieptepunt van het gebied. Na veel paden af gegleden te zijn lunchen we daar tussen de dronken Slowaken. Niet echt een aanrader dus. Tijdens de terugweg naar La Toussuire werd het weer als maar slechter. De gevoelstemperatuur dipte richting de -20 graden en het zicht werd minimaal. De helft besloot huiswaarts en te keren en wij pakten nog wat afdalingen naar Corbier. Daar op een rode buckelpiste, brak Jack één van de bindingen van zijn zelf gefabriceerde ski's. Einde oefening en op één been weet hij nog bij een liftje te geraken voor een lift naar beneden.

Tour van Bottières naar Saint-Colomban-des-Villards

Het zicht was inmiddels zo slecht geworden dat Jaco en ik niet meer bovenlangs wilden, maar off-piste probeerde af te steken richting La Toussuire. Het beloofde een avontuurtje te worden tussen de bomen in de kniediepe sneeuw. Op een gegeven moment was een val onvermijdelijk waarbij mijn linkerski onder een dikke witte laag terecht kwam. Na vijf minuten zoeken konden we weer onze weg vervolgen. Helaas zonder het gewenste resultaat en we moesten alsnog bovenlangs. Daar was het niet eens mogelijk om de overkant van de piste te zien. Voorzichtig schoven we langs de paaltjes aan de bergkant naar beneden, om maar niet pardoes links van het randje te vallen. Met een sterk verhaal rijker kwamen we uiteindelijk verkleumd thuis aan.

Uitzicht van ons terras.

De allerlaatste dag was ook de meest fantastische dag. Een beter afscheid van Les Sybelles konden we ons niet wensen. De hele dag scheen de zon en bleef het rond de 0 graden, een lunch op ons eigen terras vol op het zonnige zuiden met een klein biertje, en Jack zette ons 's middags nog aan het werk met een paar technische oefeningen. De dag leek maar niet tot een einde te kunnen komen. Dat wordt een lang jaar afwachten.

Groeten uit Les Sybelles

GoPro videomateriaal volgt later.

Geen schade...

Sinds het laatste tripje Bleau, en door het intensieve boulderen in de boulderhal, kreeg ik steeds meer en meer last van mijn rechter middelvinger. Het spookbeeld van het jaar 2012 vol blessureleed schoot door mij heen. Bij boulderhal Sterk in Utrecht bestaat sinds kort een vrij inloopspreekuur met fysiotherapeut en topklimmer Mathieu Ceron. Daar constateerde hij een peesschedeonsteking en adviseerde ondermeer submaximaal klimmen en een week lang ibuprofen maximaal te doseren. Een vervolgafspraak met een echo was noodzakelijk voor bevestigende diagnostiek.

als gevolg van een irritatie of ontsteking kan er een knobbel ontstaan

Deze week was het dan zover. Het was speuren naar vage vlekken op een zwart-witte achtergrond van de echoscopie. Uiteindelijk constateerde de fysiotherapeut dat de onsteking in de peesschede flink geslonken was en dat de bandjes onbeschadigd waren. Dat betekent goed nieuws! Geen indicatie voor een spuit vol met corticosteroiden. Dus ik moet verder gaan met kortere klimsessies, niet teveel maximaal klimmen, niet de vingers oprollen naar het arquée knijpen van grepen en vinger tapen volgens de h-tape techniek. Wanneer alles weer beter gaat meld ik me weer voor een apart trainingschema om vingerkracht langzaam op te bouwen; om dan hopelijk nooit meer geblesseerd te raken...

Dat wordt trainen!

En dat allemaal dankzij mijn lieve vriendin, die vindt dat er nu eens serieus getraind moet worden voor het boulderen. Voor mijn verjaardag kreeg ik een Metolius 3D Simulator trainingsbord.

Voor diegene die niet weten hoe een trainingsbord er uit ziet...

Pull-ups, lock offs, dead hangs... one arm pull-up. Noem het maar op, en het gaat allemaal getraind worden. Peesschedeontsteking in de vinger of niet, eerst het bord ophangen.

Honderd boulders beklommen

Het laatste weekend boulderen in Fontainebleau mocht dan verregend zijn, de teller van het aantal beklimmingen bleef steken op precies 100. Het magische getal nodigt uit tot een kleine terugblik...

100x bovenop een boulder staan staat gelijk aan 100x zuchten, schelden, sleuren en onelegant mantelen. Daar staat wel tegenover: 100x met gebalde vuisten in de lucht door adrenaline en bevrediging. Maar liefst 97% van alle boulders lagen in het bouldermekka Fontainebleau. Stiekem is het dus een kleine terugblik op het boulderen in dat mooie bos.

100 boulders verdeeld over de gradaties; uitleg over onsight, flash en redpoint staat hier. Sinds twee jaar wordt er fanatiek geklommen en daarom is 97% van alle boulders geklommen vanaf 2011.

Totaal aantal boulders: 100

Gemiddeld aantal boulders per jaar: 33

Aantal tripjes: 14

Meeste tripjes in een jaar: 2013 met 6x, en een stijgende lijn is ingezet

Gemiddeld aantal boulders per trip: 7 (toch maar langer blijven of met beter weer, of niet geblesseerd raken)

Afgelegde afstand naar Fontainebleau (aller - retour): 11.660 kilometer

Route naar Fontainebleau

Eerste boulder ervaring: Col des Montets, een klein gebied tussen Chamonix en de grens met Zwitserland. Een klein gebied met een weergaloos uizicht op de scherpe pieken van het Mont Blanc massief.

Meest exotische boulder ervaring: Red Rock nabij Las Vegas in de Verenigde Staten. Slecht op 1 uur van de hectische Strip en weg van de lawaaige fruitautomaten, liggen de Red Rocks. Met een gehuurde crashpad dook ik moederziel alleen de woestijn in, zonder enig bereik op mijn mobiel.

Het mooiste gebied: Zonder enige twijfel: Fontainebleau in Frankrijk. De dichtheid van problemen is ontzettend hoog en ongekend in Europa. Daarnaast liggen deze boulders in een sprookjesachtig decor dat het niveau Efteling overstijgt. Op ruim 5 uur rijden ligt dit gebied in handbereik van boulderminnend Nederland. De eerste ontmoeting met 'Bleau', zoals het gebied ook wel liefkozend genoemd wordt door intimi, is vaak geen liefde op het eerste gezicht. Je moet opnieuw leren klimmen en boulders zijn zo hard gewaardeerd dat menig ego een diepe deuk oploopt. Naarmate je er vaker komt ga je vanzelf de miniscule treetjes en slopers van zacht zandsteen waarderen. Helaas hebben heel veel mensen deze droomplek ontdekt, maar behandelen het niet als zodanig. Durf anders te kiezen en zoek de kleine gebiedjes uit, of kies ervoor om ook buiten de feestdagen om te boulderen. Geloof me, wanneer je de volle parkeerplaatsen van Isatis of Cuvier ziet, dan wil niets liever dan juist de andere kant uit. Fontainebleau is een gebied waar je de rest van je leven naar terug kan keren en elke keer iets nieuws, iets prachtigs kan ontdekken.

Meest bijzonder ervaring: Gebeurde in het laatste weekend Fontainebleau, december 2013. Veel regen zorgde voor een nagenoeg leeg bos. Na lang wachten konden we pas bij het invallen van de schemering een droge boulder proberen. Op slechts een paar bivakerende boulderaards na waren we alleen op de anders zo overvolle parkeerplaats van Franchard Isatis. In het donkere bos, met de bouwlamp aan, hoofdlampjes aan, worstelen we in Le Surplomb Statique, 6a+. We waren alleen in het bos, althans dat dachten we. Als we op de parkeerplaats aankomen vlucht een troep everzwijnen voor ons weg, de veilige duister in van het magische bos.

Meest geklommen gradatie: 4A, een derde van alle geklommen boulders maar liefst. Niet heel verwonderlijk als je bedenkt dat ook buiten opgewarmd moet worden.

Hoogst gegradeerde boulder: Dallain 6C, een dyno in Gorge aux Chats. Het duurde even voordat ik volledig durfde te vliegen naar de hoge rand. Maar na veel sprongen bleef uiteindelijk mijn hand plakken aan de rand. Wat een gevoel; gedemonstreerd door dit mooi stukje videomateriaal. Al lijkt het zo wel heel eenvoudig...



Hoogst gegradeerde onsight (in 1x, zonder enige voorkennis uitgeklommen): Mini Dei in Rocher Canon, 6a. Althans, volgens de topo toentertijd. Inmiddels is de boulder op Bleau.info afgewaardeerd naar 5b/5c.

Mooiste boulder (en met meeste voldoening): La Théorie des Nuages 6b, in Bois Rond. Zondermeer kreeg ik bovenop deze boulder veruit het meest voldane gevoel. Hard werken en fraaie passen maakte deze beklimming tot een pareltje. In het Pinksterweekend van 2011 heb ik in drie dagen op rij alle passen kunnen uitwerken en linken. Dat weekend was ik net alleen op pad. Eenmaal bovenop kon ik het gevoel met niemand delen en alleen maar luidkeels uitschreeuwen door het bos.

La Théorie des Nuages 6b

Zelf geopende boulder: Le Petit Pare Dessus 5c, in Gorge aux Châts. In het paasweekend van 2012 liepen we langs dit blok met een indrukwekkende diepe zitstart. Het dak vormt het eerste gedeelte van de 7a+ Le Pare Dessus, maar wordt vervolgd door een directe finish op slopers. Een mooi boulder met krachtige passen door het dak, een atletische mantel om uit het dak te geraken, en dan technisch eindigen. Thuis werden de topo's en databases gecontroleerd, maar nergens kon ik deze logische variant terug vinden. Snel een mailtje gestuurd naar de beheerder van bleau.info en de bevestiging van een eerste beklimming was binnen. Het voelde als een 6a, maar heb toch veilig gekozen met een 5c waardering. Ik kan alleen maar iedereen aanraden om er eens in te stappen. Je zal zeker niet worden teleurgesteld.

Een bleausard mantelt hier uit het dak van le Petit Pare Dessus, 5c

Mijn droomboulder: Karma 8a (8a+) in Franchard Cuisinière. Eerste beklimming was al in 1995 door boulderlegende Fred Nicole. Daarna is het een klassieker geworden en geklommen door vele boulderhelden als Paul Robinson en Nalle Hukkataival. Als het mij ooit gegeven is om een 8a te klimmen, dan graag deze. Een prachtig boulder waarin een paar typische Bleau-stijl passen noodzakelijk zijn om bovenop te komen.

Karma

BLOK stopt. Wat nu?

Klimmen Nederland verliest helaas het mooiste magazine: Bl.ad o.ver k.limmen oftwel BLOK. De belangrijkste reden was geen geld. Misschien is Nederland te klein voor een goed magazine over sportklimmen en boulderen.

BLOK is gestopt, abonnement op Bergen is opgezegd, dus ruimte in de tijdschriftenbak voor nieuwe magazines. Proefexemplaren van Climbing, Rock & Ice en Climax zijn onderweg... Climbing schrijft veel over sportklimmen en boulderen, Rock & Ice staat bekend om de fraaie vormgeving en Climax is Europees geörienteerd, maar Duitstalig. Zouden er dan echt drie andere magazines nodig zijn om BLOK te vervangen?

Plus de pluie

... meer regen...

Al waren de voorspellingen in het weekend voor Kerst redelijk, de uitkomst was het niet. Zondag zou er nog geen millimeter vallen en maandag zou droog moeten worden. Op de heenrit kwamen de buien continue af en aan. Optimisch als we zijn zou boven Fontainebleau een opklaring aanwezig zijn. Wel dapper van Eva om juist in december voor het eerst met Martin mee te gaan Fontainebleau,

Niet dus! Even kijken in Gorge aux Chats, nat, kletsnat. Dat werd een middagje in de shopping mall en hotel hangen. Dit leverde wel een gloednieuwe crashpad op van Black Diamond, gekocht bij de Decathlon. De Impact is een kleinere en lichtere crashpad dan die we al hebben van Chillaz. Altijd handig als je met meer boulderaars op pad bent en in verschillende projecten werkt. Of noem het een emo-aankoop...

 

Crashpad model Impact van Black Diamond

 Maandag zou de bouldercrush plaats vinden. Maar als we na het ontbijt een voet buiten het hotel zetten begint het spontaan te regenen. 's Ochtends slenteren we in de lichte regen langs Rocher aux Sabots, 91.1, Cul de Chien en Mont Pivot op zoek naar droge rotsen. Helaas kan ik mijn gloednieuwe GoPro alleen maar inzetten voor wandelingen door het bos. Op een groepje maffe Britten na lijken we de enige boulderaars in het bos.

Aan het begin van de middag was het droog en ontspon de onvermijdelijke discussie. Wat gaan we doen? Wachten tot de rotsen droog worden of nu al naar huis? Genadeloos legde het videoverslag alles vast... We besluiten een poging te wagen in het sneldrogende gebied Canche aux Merciers. Daar waar we afgelopen november ook vlot na een regenbui konden klimmen. De rotsen van Fontainebleau zijn van zacht zandsteen en extra kwetsbaar na een regenbui. Van alle problemen in het gebied waren slechts een paar droog genoeg om verantwoord te kunnen klimmen. Veel meer dan een paar eenvoudige boulders was niet beschikbaar. Desondanks, Eva topt haar eerste boulder in Fontainebleau!

's Middags blijf het droog en vlak voor de schemering besluiten Martin en ik nog een blik te wagen bij Franchard Isatis. Op de meestal overvolle parkeerplaats bivakkeren slechts twee auto's. Gewapend met een bouwlamp lopen we naar Le Surplomb Statique, 6a+; droog! Ondertussen was het pikkedonker en waren we alleen in het bos. Na wat campussen en het beter gooi- en smijtwerk staat Martin uiteindelijk bovenop. Als we weer op de parkeerplaats staan vlucht een troep wilde zwijnen de veilige duister in van het bos.

Op de dag voor Kerst plensde het ongenadig hard, zoals al de hele nacht voorafgaand. We springen in de bolide en vier uur later hangen we in de heerlijk droge boulders van Monk Eindhoven. Op plastic weliswaar.

Videoverslag van de GoPro volgt later

 

Nog meer nieuwe schoenen!

Het klinkt als een vrouw met een schoenenverslaving. Maar twee weken geleden had ik net de Evolv Shaman gekocht, en nu voor en prikkie de La Sportiva Testarossa. Martin had zijn klimschoentjes veel te klein gekocht, met als gevolg veel te pijnlijke tenen. Klimschoentjes moeten krap en oncomfortabel zitten, maar niet pijnlijk zijn na een paar weken gebruik. Dus voor een zacht vriendenprijsje red ik hem graag van deze pijnlijke 'miskoop'. Graag, want de La Sportiva Testarossa is qua kwaliteit en vormgeving de koningin onder de klimschoentjes. Dus nu heb ik twee topmodellen in de klimtas zitten...

 

La Sportiva Testarossa

La Sportiva atleet Jon Glassberg vertelt waarom de Testarossa zo'n perfecte schoen is.

Nieuwe klimvelgen

Na een lange relatie met de La Sportiva Cobra was het tijd om verder te gaan en stappen te maken. De verhouding duurde 4 of 5 paar lang, maar aan al het goede komt een einde. De sloffen worden ingeruild voor agressieve down turned klimschoentjes van Evolv. Geïnspireerd door klimlegende Chris Sharma, en ondersteunend voor stevig boulderen, heb ik gekozen voor het topmodel Shaman. Het subtiele smeren van rubber op oneffenheden wordt nu vervangen door feilloze precisie op kleine treetjes. Vandaag binnen, morgen beproefd. Het dominante oranje is wel gebleven...

Nieuwe velgen; de Shaman met haar karakteristieke agressieve, down turned vorm. Hieronder legt Chris Sharma uit wat de kwaliteiten zijn van deze klimschoen.

Herfstweekendje Fontainebleau

Vooruitzichten in Nederland en omringende landen waren stormachtig. Het kloppend hart van Frankrijk leek hieraan te ontsnappen en zich uitstekend te lenen voor een lekker boulderweekend. Met de nieuwe grommende bolide, beladen met crashpad, reisden we comfortabel in recordtempo naar het betoverende bos van Fontainebleau. Iets te voorspoedig bleek, want de rotsen van Franchard Isatis moesten nog opdrogen. Het vluchtend regenfront had net haar natte bombardement laten vallen.

 Miniscule randjes zijn in Fontainbleau eerder regel dan uitzondering

Nog even geduld bewaren dus, inchecken, en een gebiedje uitzoeken met veel wind en het liefst blootgesteld aan wat schaarse zon. Na wat bladeren in de topo viel de keuze op Canche aux Merciers, een gebiedje waar we nog niet eerder zijn geweest. Op de parkeerplaats worstelden wij ons een weg tussen de paddestoelenzoekers die gewapend waren met fleurige laarzen en riete mandjes. De meeste boulders waren hier al droog gewaaid en de crashpad kon ontvouwen worden.

Opwarmen en wennen aan "Bleau"

Al tijdens de warming-up worden we geconfronteerd met de 'Bleau'-stijl. Het is zoeken naar treetjes, vasthouden aan ribbelige slopers. Daarna bovenop de boulder proberen te mantelen, zonder dat je nog je voeten ziet. Met je vingers houd je een randje vast wat je nauwelijks nog kan zien met het blote oog. Trots en voldaan sta je dan bovenop met je handen in de lucht; een... 4c! In Canche aux Merciers klimmen we met een pracht enige verre kruispassen Le Croisé Magique, 5b en Par Toutatis, 6a. 's Avonds werd noeste arbeid beloond met menig La Chouffe.

Le Beau Final, 6a

De tweede en tevens laatste klimdag werd ingezet op Franchard Isatis. Al waren we redelijk vroeg ter plekke, op zondag is het voorste gedeelte (dichtbij de parkeerplaats!) erg populair. De boulders die we op het oog hadden waren bezet. We lopen verder richting mijn project Code Secret, 6b. Het is fris en de opwarming bestaat uit heen en weer huppelen, armen zwaaien en touwtje springen, gevolgd door paar drietjes met de donsjack nog aan. Code Secret is een subtiele boulder met een sloperige rand. Op die rand voel ik mijn spieren in de onderarm bij elke poging steeds pijnlijker tegen het spiervlies duwen. Toch niet warm genoeg? Teveel krachttraining gedaan? Ik kom niet zo ver als vorig jaar. Ook Martin, die Code Secret als eens geklommen heeft, komt er niet meer door heen. De directe 6c variant was al helemaal te ver.

Code Secret

Dieper het bos in stuitten we op l'Entre-Toit, een fraaie 6c die door een dak heen traverseert, waar men uit moet mantelen, terug traverseert en via een kant naar boven leidt. We komen heel ver, maar net niet ver genoeg. Het is wel een mooie, krachtige boulder die ergens boven in de projectenlijst is geraakt. Nog dieper in het bos ligt Luna, een 6a buiten het circuit om. Het dak is zo steil dat de crashpad pas halverwege de boulder ondergeschoven kan worden. Een krachtige heelhook is noodzakelijk om bovenop de rand te kunnen vatten. Gedwongen door tijdsnood kunnen we niet verder het sprookjesbos in en lopen terug naar het gebied dichtbij de parkeerplaats. Daar loopt ook de bekende Britse bleausard Neil Hart. Hij praat een landgenoot door een spectaculaire dyno heen. Zondag blijkt populair bij de gezinnen en onder het lawaai van het kindergeschreeuw proberen we nog een paar problemen... tevergeefs.

Snel weer naar huis, filmpjes kijken, inspiratie op doen, hard trainen en vlug weer terug...

Beiden in zelfde pas van l'Entre-Toit